“Als er nooit meer een morgen zou zijn” Wie kent deze tekst nou niet? Wel eens echt bij stil gestaan? Als er nooit meer een morgen zou zijn? Eigenlijk nog niet zo zeer voor mezelf, maar een morgen zonder bijvoorbeeld een van je kinderen? Is de grootste nachtmerrie waar je niet bij stil wilt staan. Maar voor ons als ouder “van” kan het realiteit worden dat je zomaar je kind moet missen. Hoewel ik nog steeds geloof in wonderen en de hoop niet opgeef, maar toch! Het blijft een realistische angst. 

Wanneer er geen morgen meer zou zijn, dan zijn gedachten voor veel mensen ook om uit het leven te gaan halen wat er in zit. Ze gaan dingen doen die ze normaal nooit zomaar zouden doen, bungy-jumpen of toch nog die wereldreis. Nee, bungy-jumpen wordt hier niet wat. Maar met misschien zicht op die morgen die er nooit meer zou zijn (wat hopelijk nooit waarheid wordt) staan we wel anders in het leven. We plannen bijvoorbeeld niets op de lange termijn. En pakken veel gelegenheden aan die leuke dagen mogen worden voor de herinnering die we kunnen gaan koesteren. 

Zo ook de zin, “zou de toekomst niet langer je denken beheersen”. De toekomst wordt zeker beheerst door mijn denken. Elke dag....

Ik kijk uit naar de toekomst want ik blijf hoop houden dat wonderen bestaan. Dat door onderzoek alle stofwisselingsziekten te genezen zijn, of wellicht te behandelen zijn. Ook ben ik bang voor de toekomst, want zoals al eens eerder gezegd, de wegen van deze ziekten zijn ondoorgrondelijk.

Mijn denken wordt beheerst, zowel positief als negatief. Mijn denken over zorg, angsten, onbegrip, pijn, verlies en onmacht. Maar ik zie ook vechtlust, kracht, de glimlach, de clown, sprankelende ogen. Positief in het leven blijven staan, wanneer ik val sta ik weer op. Wanneer ze valt, draag ik haar. Betrokken blijven bij de doelgroep zodat deze ziekte ook de aandacht krijgt welke ze verdient. 

“Was je de held of heldin van je eigen verhalen”. Mooie zin....Dit is ook wat nu gebeurt. We willen voor ons kind alles uit het leven halen, en soms net dat beetje meer. Ze is de hoofdrolspeelster van haar leven, maar eigenlijk ook slachtoffer van deze slopende ziekte. Maar buiten dat is ze elke dag onze heldin, onze strijder die knokt voor haar bestaan. Waarin ik dankbaar ben dat ik en wij in haar verhaal mee mogen spelen! 

Carpe Diem!!