Deze seizoenen maken mij, als ouder met een kind die zeer vatbaar is voor virussen, zeer alert en nerveus. Op school zijn de eerste ziekmeldingen onlangs alweer binnen gekomen. Tijdens dit soort situaties bekijken we altijd wat we doen met Angèlina, even thuis houden of naar school. Haar acute ziek worden begint immers altijd met een virus. En de gevolgen van een virus hakken er flink in....koorts en een insult waar ze niet zelfstandig uit kan komen.

We zijn ook realistisch dat we haar niet in een glazen kooitje willen stoppen, maar als het kan, proberen we zo veel mogelijk deze situaties te voorkomen.

Even terug was ze dan voor het eerst een dag thuis. Voor mij als moeder werd ik die dag weer even flink wakker geschud qua emotie. Het afgelopen jaar was ik zo bezig met de revalidatie, dat ik het virussenverhaal even opzij had gezet. Immers, haar ziek zijn begon ook door een virus en het gevolg is waar we nu zijn. Een dik jaar verder nog steeds revaliderende.

De beslissing om je kind thuis te houden vanwege ziekte op school is voor ons vrij duidelijk. Ook samen met school komen we daarin prima overeen. Even thuis houden en Angèlina flink in de gaten houden en hopen dat een eventueel virus haar voorbij gaat. Het zijn angsten die je ervaart als een herinnering die aangewakkerd wordt. Nu wordt voor mij weer duidelijk dat ik de periode na het ziekenhuis eigenlijk geen tijd heb gehad om dingen op zijn plek te krijgen en te verwerken.

Vanaf dag één dat Angèlina thuis was, startte de revalidatie, tot op de dag van vandaag. De gevolgen en de impact zijn nu nog zo aanwezig. Angèlina vecht nog dagelijks met de beperkingen die ze hierdoor heeft meegekregen. Ik als moeder ga door met alles in mijn hoofd en op mijn netvlies. Geen tijd om alles te bevatten. Echter op momenten zoals deze, dan voel ik de onrust door mijn lijf gieren. Een gevoel wat lastig over te brengen is aan een ander. En het zal wellicht ook niet altijd begrepen worden. Maar dat laat ik los. Mijn angst, mijn kind, mijn plicht om haar zo goed als ik kan te gaan beschermen.

Even weer een dag dat alles bevestigd werd, ondanks dat elke dag al de harde waarheid is. Desondanks hebben we en houden we ook vertrouwen in de toekomst. We zien gelukkig Angèlina fysiek ook sterker worden, het wordt een mooie lange dame. Ze zet zich overal honderd procent voor in bij alles wat ze doet. Ze geniet van haar bezigheden thuis en op school. Ze laat zich niet gauw uit het veld slaan. Zo is ze nu pittig bezig met oefenen met haar grote zus om te leren skateboarden. Want wat grote zus kan, kan ik ook! Men zou al gauw denken dat is niet haalbaar voor dit meisje, maar wij niet. We denken niet in problemen maar in oplossingen en waar een wil is, is een weg.

En ja, soms is hierbij ook teleurstelling en een traan te zien wanneer het net even niet lukt. Maar het koppie wat we zien wanneer het lukt met de grootste glimlach, en ze roept: “Ik kan het!”, is tenslotte onbetaalbaar!!!