Voor Rob was het heel belangrijk om naar Cruz de Ferro te gaan. Dat is een plaats met een ijzeren kruis op een berg, waar pelgrims een steen kunnen achterlaten. Die staat symbool voor wat ze graag kwijt willen, een bepaalde last of zonde bijvoorbeeld. Rob wilde graag zijn pestverleden uit groep 7 kunnen loslaten. In die periode werd duidelijk dat er echt iets met hem aan de hand was. Daniëlle vertelt: ‘Rob leerde bepaalde dingen langzaam, zoals fietsen en schrijven. Hij had een slechte motoriek. Toen er sprake van was dat hij in groep 7 zou blijven zitten, was dat de druppel. We zijn toen gaan zoeken in het medische circuit. Na anderhalf jaar kregen we via een MRI-scan een diagnose: het zou gaan om hypomyelinisatie, al is het nog onduidelijk waar het foutje in het gen precies zit. We kwamen terecht bij neuroloog Nicole Wolf. Zij zei: ‘Een oplossing gaan we tijdens het leven van Rob niet vinden. Maar inzicht krijgen in waar de fout precies zit: dat zie ik de komende jaren wel gebeuren.’ Dat was natuurlijk heel heftig om te horen. Het heeft me een tijd gekost om daarmee om te leren gaan. Het is heel onzeker. Rob zal langzaam achteruit gaan. Dokter Wolf doet onderzoek naar het fenomeen. Het geld dat we opgehaald hebben met het rijden van de tocht, gaat daarnaartoe. We krijgen regelmatig een update over het onderzoek, en je ziet dat er vorderingen zijn.’ Er zijn na de diagnose inmiddels vijf jaar verstreken. Rob heeft zijn diploma in het voortgezet speciaal onderwijs gehaald. Dit jaar begint hij aan de mbo-opleiding ict-helpdeskmedewerker. Rob: ‘Ik ben eigenlijk niet zo bezig met de toekomst. Ik heb immers geen glazen bol, ik kan er niet in kijken. Ik leef gewoon met de dag.’  

De fietstocht samen, die vanaf Nederland dwars door Frankrijk en Noord-Spanje liep, telde totaal 2509 kilometer. Daarbij reden de reizigers zelfs een paar stukjes van de Tour de France. Het was één groot avontuur, maar ook een beproeving waar moeder en zoon elkaar als het ware doorheen hebben gecoacht. Daniëlle: ‘Nadat ik zelf de route had voltooid, zei ik tegen iedereen, dat iedereen het kan. Dat vind ik nog steeds, maar je moet wel de tijd hebben. Wij hebben van tevoren gezegd: als het niet gaat, of we hebben er geen plezier meer in, dan stoppen we. En het was in eerste instantie natuurlijk belangrijk dat we de juiste fiets hadden. Die hebben we uiteindelijk gevonden: de Hase Bikes Pino.’ Die fiets, waarbij de achterste persoon normaal zit en de voorste liggend trapt, trok veel bekijks onderweg. Daniëlle: ‘We kwamen bijvoorbeeld iemand tegen die ons wilde fotograferen. Hij had een zoon met een beperking en wilde ook zo’n fiets, zoiets had hij nog nooit gezien. Zo word je, zonder dat je dat voor ogen hebt, een voorbeeld voor anderen.’  

Daniëlle en Rob hebben de planning zeer beperkt gehouden. Daniëlle: ‘Als je met een beperking te maken hebt, gaat de vrijblijvendheid er wel vanaf. Je kunt eigenlijk maar één dag vooruit plannen. Maar dat is prima. Je ziet wel hoe het gaat. Er zijn genoeg overnachtingsplekken, zeker vanaf Zuid-Frankrijk. Als je moe bent, rust je uit, of je doet het wat langzamer aan. Een lijf kan veel hebben. We hadden qua overnachting ook niets van tevoren geregeld. We hebben in hotels, maar ook in een tent geslapen, of op een slaapzaal. We hebben maar één keer meegemaakt dat er ‘s avonds nergens plek meer was. Mensen van een Bed and Breakfast hebben ons toen een tent geleend en daarmee zijn we een stuk verder gefietst naar een camping. Daar hadden ze al gehoord van onze komst en kregen we hulp. Er vinden bijzondere ontmoetingen plaats onderweg. En Rob en ik hebben mooie gesprekken gehad, van die gesprekken die je thuis gewoon niet snel voert. Ik heb meer inzicht in zijn beperking gekregen. We hebben sowieso veel van elkaar geleerd.’ Rob vult aan: ‘Ik wist niet dat mijn moeder zo sportief was. Ze steunde mij als ik moeilijke momenten had.’ Daniëlle reageert: ‘Maar hij mij ook. We hebben onderweg weinig regen gehad. Maar toen die zich een keer aandiende, zei Rob tegen me: ‘Kom op mam, we zijn niet van suiker’. Als Rob wel eens moe was, zag je dat aan zijn manier van lopen. Daniëlle: ‘Dan ondersteunden we elkaar, letterlijk, met de armen om elkaar heen. Dat was soms even zwaar, maar ook heel mooi, dat Rob mij toeliet hem zo te helpen.’

Het duo kwam onderweg in de buurt van Lourdes, een bedevaartsplaats waar veel mensen naar toe gaan om op een wonderbaarlijke manier te genezen. Ze hebben getwijfeld of ze daarheen zouden gaan of niet. Uiteindelijk gaf Rob de doorslag: ze gingen niet. Hij legt uit: ‘Ik zou niet zomaar willen genezen, niet voordat we antwoorden hebben. Antwoorden op de medische vragen, die anderen kunnen helpen. Bovendien weet ik niet hoe het zou zijn als mijn hersenen wel gezond zouden functioneren.’

Wat was tijdens de reis het absolute hoogtepunt? Rob: ‘Cruz de Ferro. Ik heb mijn pestverleden daar achter kunnen laten.’ Daniëlle antwoordt: ‘Voor mij Rocamadour, daar kwam de Tour de France ook langs. Ik zei al tegen Rob: die kunnen we eigenlijk ook wel op ons cv schrijven!’   

Door Marianne van de Polder