Gezondheid is met geen geld te koop. Dat besef kwam laatst bij een informatieavond waarin nierfalen en -transplantaties besproken werden. Een vriendin van ons heeft een genetische afwijking waardoor haar nierfunctie steeds slechter wordt en ze in aanmerking komt voor een niertransplantatie. Wat herken ik veel in haar! Ze houdt zich groot om haar omgeving niet te belasten. Ze is een vechter en blijft, desnoods op pure wilskracht, doorgaan. Dat haar lichaam de energie niet meer heeft en steeds zieker wordt maakt haar opstandig en zelfs furieus. Ze wil niet ziek zijn en zou het liefst de kop in het zand steken. Maar de werkelijkheid haalt haar in, hoe jong ze ook is, ze heeft geen andere keus dan de nare werkelijkheid te ervaren.

Niemand kan weten wat het is om in een ziek lichaam 'gevangen' te zitten, als je het zelf niet meemaakt. De vermoeidheid die zij nu iedere seconde van de dag voelt, ken ik al mijn leven lang. Het is geen vermoeidheid die overgaat als je het even rustig aan doet, of met een goede nachtrust. Het is de status van een lichaam dat elke dag moet vechten om door te kunnen gaan. Wij hebben allebei veel onbegrip ervaren, omdat veel mensen het niet kunnen bevatten, of willen geloven. Dan heb je niet alleen jouw fysieke vermoeidheid, dan komt er nog eens een emotionele klap bij. Je kunt ook nooit zeggen wanneer je weer wat meer energie hebt om op bezoek te gaan. Of boodschappen te doen. Of het huishouden. Op het laatste moment moet je soms een afspraak afzeggen en dat kan niet iedereen waarderen.

Elk dag is een gevecht met jezelf; zeker op slechte dagen. Je wilt zoveel maar het lukt niet! Je vecht tegen de frustraties en ja, ook (zware) depressies. Je kampt ook met de onzekerheid over de toekomst. Je houdt er zelfs rekening mee dat het lichaam er op een gegeven moment mee ophoudt. Tja, en dan? Hoe jong je ook in leefjaren bent, het lichaam voelt zoveel ouder.

Vriendin en ik klagen bijna nooit. Dat heeft geen zin en maakt het leven alleen maar veel zwaarder. Wij zijn vechters, opgeven staat niet in ons woordenboek. Maar het betekent wel dat we soms erg lastig zijn voor onze omgeving. We kunnen heel fel en scherp uit de hoek komen als het niet goed gaat. We vinden het allebei nog steeds moeilijk om hulp te vragen en te accepteren van anderen, al gaat het mij zachtjesaan wel wat beter af. Keuzes maken en goede afwegingen maken is voor ons een dagtaak; ons batterijtje is heel snel leeg en laadt heel langzaam weer op. Dan kan het zijn dat zij gaat paardrijden in plaats van stofzuigen en ik me stort op mijn nieuwste project. Dat hebben wij nodig om ons leven leefbaar te houden, zodat we straks weer verder kunnen.