Al van kinds af aan komt Céline bij haar neefje over de vloer, ze woonden op nog geen twee minuten loopafstand van elkaar. Het contact werd intensiever toen de moeder van Youri overleed. Youri was toen tien, Céline dertien. ‘Vanaf dat moment werd ons contact intensiever. Samen met mijn oudere broer zijn we onze oom gaan helpen waar we konden. Ik vond het heel bijzonder dat ik mocht komen helpen. Sindsdien voelt Youri als een broer voor mij.’

‘Misschien gek om te zeggen, maar zijn levendigheid en plezier in alles. Hij is lekker aanwezig en houdt van prikkels. Je kan hem met de kleinste dingen gelukkig maken en dat vind ik fijn om te zien. We zijn, samen met onze ouders, een aantal jaar met zijn allen op vakantie geweest op de camping in Spanje. Je kon Youri niet blijer maken als hij zijn fiets mocht wassen of mee mocht helpen met de afwas. Dingen die ik verschrikkelijk vind, maken van Youri de gelukkigste jongen op de wereld. Nog steeds wil hij graag helpen, door drinken te pakken als ik op bezoek ben.’

‘Niet zozeer lastig, maar ik ben af en toe wel nieuwsgierig hoe hij zou zijn als hij geen stofwisselingsziekte had gehad. Nu is zijn spraak anders en heeft hij dezelfde interesses als een kind van drie. Zo kijkt hij graag naar Bob de Bouwer en Buurman & Buurman. Nu vraag ik mij soms wel af hoe het zou zijn als hij een “normale” achttienjarige was geweest en wat hij nu zou doen.’

‘De zomers in Spanje zullen me altijd bij blijven. Iedereen op de camping kende Youri en hij kon daar zijn gang gaan. Hij kon daar zonder problemen rondfietsen, in Nederland kan dat niet met al die auto’s. En met Youri voel ik me ook even weer kind. Ik ga dan gerust met hem de glijbaan af. Zoals die ene keer dat we naar de McDonalds gingen. Toen was er iemand zo lollig om zijn knijpfruit over de glijbaan te smeren. Sindsdien zegt Youri, wanneer we een hamburger gaan halen, dat hij geen appelmoes hoeft. Ik kan enorm genieten van Youri. Als ik vraag of hij mijn grote vriend is, zegt hij altijd ja. Youri is mijn grote vriend.'