Jolieke was samen met haar ouders en zus Femke nog geen dag in Oostenrijk voor een vakantie, toen er een belletje uit Nederland kwam: Annemiek was overleden. Hals over kop keerde de familie terug naar Nederland. Jolieke was toen acht jaar: ‘Dat was een heel raar moment. Ik zag iedereen om mij heen huilen, terwijl je zelf nog niet zo goed weet wat er aan de hand is. Dat merk je later pas. Het heeft een hele grote stempel op mijn leven gedrukt.’
Marjoke woont op een instelling. Een paar jaar geleden heeft zij een psychose gehad, sindsdien is haar situatie verslechtert en zit ze meer in zichzelf.
Wat vind je het leukst aan je zussen?
‘Marjoke is echt een feestbeest. Toen ze nog beter was, douchte ik haar weleens en dan stond keihard de muziek van K3 of Marco Borsato aan en dansten we onder de douche. Maar het was ook heerlijk om met haar aan tafel te zitten en samen te puzzelen. Dat gaat nu helaas niet meer. Van Annemiek heb ik heel weinig herinneringen. Maar wanneer ik aan haar denk dan zie ik haar grote glimlach voor me. Zij was te lief voor deze wereld.’
Wat vind je er lastig aan dat je zussen met een stofwisselingsziekte hebt?
‘De onzekere toekomst. Want hoe lang leeft Marjoke nog? Haar achteruit zien gaan vind ik heel moeilijk. Ook de dood van Annemiek vind ik nog steeds lastig. Dat was een ingrijpende periode. Na haar overlijden heb ik mij heel erg aangepast aan mijn ouders en het gezin. Dit deed ik vanuit de gedachte dat mijn ouders het al zo zwaar hadden, dus dan moest ik wel een beetje lief doen. Twee jaar geleden liep ik tegen mijn grens aan, kreeg burn-out verschijnselen. Ik wilde er altijd voor anderen zijn, maar daardoor vergat ik mijzelf. Dankzij hulp van buitenaf weet ik nu beter wie ik ben en wat ik wil. Ik heb meer balans in mijn leven.’
Wat is je dierbaarste herinnering aan je zussen?
‘Ik ben in een warm gezin opgegroeid en denk met veel plezier terug aan de momenten aan tafel. In deze setting heb ik van Annemiek één heel heldere herinnering: We waren aan het ontbijten en dan zie je opeens de armpjes van Annemiek uitschuiven en neemt ze zomaar een hap uit de kaas. Ik moest toen zo ontzettend hard lachen. Met Marjoke denk ik graag terug aan het samen mee blèren met Marco Borsato. Maar ook die ene keer na haar psychose, toen ze zo bekaf was: Op de bank was ze tegen mij aan komen liggen en keken we samen filmpjes op de laptop. Dat was een heel mooi moment om zo in contact te staan. Annemiek en Marjoke zijn mijn bijzondere zussen.’