Waar zouden we zijn zonder onze ouders! Als kind zijn ze onmisbaar en als je ouder wordt dan wil je ze niet meer missen. Mijn ouders waren nog jong toen ik me aankondigde. Mijn zus was er al, dus ze hadden al wat ervaring. Maar ik bleek ziek te zijn. Bij pas een jaar oud werd er vastgesteld dat ik een zeldzame stofwisselingsziekte had waarover weinig bekend was. Vanaf toen begonnen de ziekenhuisbezoeken om te ontdekken hoe deze ziekte te behandelen is.

Als "patiënt zero" werden alle behandelingen eerst op mij uitgeprobeerd. Ik lag meer in het ziekenhuis dan dat ik thuis was, in elk geval de eerste twaalf jaar van mijn leven. Mijn ouders reisden het halve land af om mij te bezoeken en ze kwamen bijna elke dag. Mijn toekomst was heel onzeker, werd hen verteld. Ze moesten er maar rekening mee houden dat ik niet volwassen zou worden.

Wat voor impact moet dat hebben gehad op mijn vader en moeder? Ik kan mij daar geen voorstelling van maken. Ik heb zelf nu een dochter en de enige keer dat ik er enigszins mee te maken kreeg was toen ze snakkend naar adem 's nachts wakker werd en ik vreesde dat ze dood ging. Gelukkig liep het goed af. Net als met mij trouwens.

Voor alle ouders die een ziek kind hebben (gehad) neem ik mijn petje af. Voor mij zijn jullie helden, kanjers van de bovenste plank. De buitenwereld ziet niet altijd jullie strijd, jullie zorgen, jullie verdriet, de angsten, machteloosheid en ook vasthoudendheid. Opgeven komt niet voor in jullie woordenboek en koste wat het kost blijven jullie je inzetten voor jullie zoon of dochter.

Mijn vader en moeder zijn nog in leven, dus ik kan ze nu nog bedanken. Zonder mijn ouders zou ik nooit zijn geworden wie ik nu ben. Bedankt mam, bedankt pap voor wat jullie allemaal voor mij hebben gedaan.