De stad waar hij gaat wonen, leven, feesten en als het goed is een studie gaat afronden. Ook de stad waar hij een PGB en zorg aan moet vragen, maar dat negeer ik voor dit moment nog even. Jeetje jongens, het gaat ‘gewoon’ gebeuren! 18 worden is al een wonder, maar 18 worden EN een leven opbouwen, ik zou het zoveel andere kinderen ook gunnen!  

Ook met Bas en Bram zijn we afgelopen week naar een studiemarkt geweest. Gelukkig duurt dat nog 3 jaar, maar ook dat komt dichterbij. Bas en Bram zijn daar zelf nog niet zo blij mee, die werden liever 13 dan 15 toen ze jarig waren begin deze maand. “We hoeven nog niet zo snel volwassen te worden mama”, aldus de 2 blonde jongens die inmiddels over me heen kijken.  

Er groeit een groep kinderen richting volwassenheid, die een bijzondere gave hebben! Een groep kinderen die heel goed weet dat velen van hen het niet halen en gehaald hebben. Een groep kinderen die weet hoe het voelt als je niet mee kan komen. Een groep die weet hoe het voelt om extra voor alles te moeten knokken. Voor wie niets vanzelfsprekend is, vaak afhankelijk is van anderen. Een bijzondere groep!  

Toen we de diagnose kregen van Max, nu bijna 14 jaar geleden, bestond deze groep niet. Althans, ze waren niet bekend. Het is een nieuwe groep die door de jaren heen heeft laten zien dat er soms ook nog hoop is. Het afgelopen jaar hebben weer heel veel mensen geld opgehaald voor medicijnen voor alle kinderen zonder hoop. En ook al duurt het nog een poos, het komt eraan! Hoe bijzonder zou het zijn als deze kinderen de kans gaan krijgen om hun bijzondere gaven, levenservaring en achtergrond in hun werk, hun leven en dat van anderen te laten zien. Dan gaat er toch een wereld open?!