Het is vandaag 31 januari en uitstellen heeft nu geen zin meer. Dit wordt mijn laatste column. En dat voelt heel raar! Maar ook goed.

De jongens worden ouder en willen niet meer dat hun leven openbaar besproken wordt. Terecht vind ik, ze hebben nu hun eigen leven en verantwoordelijkheden. Kleine jongetjes worden groot, soms wel. Het voelt wel vreemd om nu niet meer te vertellen over het examen doen van Max, zijn studie in Enschede, op kamers gaan met alles wat daar bij hoort. Over Gerben en zijn leven met zieke broertjes en wat dat met hem gedaan heeft. Over Bas en Bram die over 2 jaar hopen te gaan studeren en de grote wereld in gaan trekken. En over ons, over Alex met zijn gezondheid, over mij, over alle emoties. Het was bijzonder om al die jaren dit te delen met jullie.

Ook bijzonder om ons leven soms terug te lezen. Het heeft me geholpen met het begrijpen van ons leven, gaf me een spiegel voor alles wat ik niet wilde zien. Van wanhoop naar hoop, Van alleen vandaag naar een voorzichtige toekomst.

Maar ook over verlies, pijn, verdriet, stilte en onmacht. Wij gaan ons leven verder invullen en laten onze jongens hun leven verder invullen. Met alle beperkingen maar ook met alle kracht die wij en zij hebben gekregen door het vechten.

Dank jullie voor jullie tijd en aandacht. Ik gun jullie zoveel, zoveel meer als dat er zijn kan. Als niets vanzelfsprekend is, is alles bijzonder! Dit blijft mijn motto! Geniet van de kleine dingen die voor ons zo groots zijn. Heb elkaar lief, geef elkaar een extra knuffel voor het slapen gaan. Een dikke digitale knuffel!