Hoe kan het ook anders? Het moet wel over Corona gaan. Al het andere in het leven staat op dit moment al bijna drie maanden op de tweede plaats. Zeker voor gezinnen en patiënten die te maken hebben met “extra kwetsbaarheid” doordat ze met een stofwisselingsziekte te maken hebben. De opinies zijn niet van de lucht. Naast het circus van deskundigen op TV roeren ook de sociale media zich. Elkaar de maat nemen lijkt soms de norm. Keuzes leiden tot verwijten over risico’s voor de zwakkeren.

Voor mij is het heel makkelijk om me te verplaatsen in de positie van mensen die moeten dealen met angst om bij hun geliefde met het virus te maken te krijgen. Ik heb zelf zo’n kwetsbaar “kind” van 32. In de woonvorm waar hij woont, is de deur sinds 16 maart op slot. Geen dagbesteding, geen bezoek, de bewoners mogen niet naar buiten (terwijl dat van de richtlijnen wel mag).

Ik ervaar voor hem dat het middel hier erger is dan de kwaal en toch wil ik natuurlijk ook rekening houden met de belangen en angsten van anderen. Dat ik met succes beargumenteerd heb dat er voor hem een uitzondering gemaakt moet worden en zijn vaste zondagmiddagbezoek aan mij door moet gaan, betekent niet dat ik daardoor het risico voor lief neem dat hij het virus mee in en uit zou kunnen nemen naar anderen. Daar helpen richtlijnen bij en vooral niet doorlopen met klachten (die er gelukkig niet zijn).

Wat me opvalt, is dat men wel op maatregelen vertrouwt, maar niet op het vermogen van mensen om zich aan individuele maatwerk afspraken te houden. Men is bang voor “je geeft ze een vinger en ze pakken de hele hand”.

Hoe kan het ook anders? Dat virus blijft voorlopig. Wij proberen vanuit VKS met informatie en het bij elkaar brengen van patiënten, gezinnen en experts uit de gezondheidszorg, mensen de gelegenheid te geven om zichzelf breed te informeren. Dat uiteindelijk hún keuze en hún persoonlijke plan past bij hoe ze deze tijd zo goed en zo kwaad mogelijk door kunnen komen. 

We zien in de individuele vragen van mensen vaker angst en voorzichtigheid dan overmoed en bagatellisering. Misschien wordt het anders wanneer we gewoon met elkaar in gesprek gaan en het eigen oordeel over “je houden aan de regels” thuislaten.