Iedereen heeft ze, zichtbaar of onzichtbaar. Littekens. Je kunt nog zo voorzichtig zijn, je ontkomt er niet aan. Het leert je goed op te letten, zodat het je niet nog eens overkomt. Sommige littekens zijn duidelijk zichtbaar. Een wond die genezen is.

Mentale littekens zijn onzichtbaar en hebben vaak veel invloed. Een traumatische gebeurtenis laat sporen achter. Als je later iets meemaakt wat er veel op lijkt, dan is dat meestal pijnlijk en ga je er alles aan doen om herhalingen te vermijden. Een blik, een geur, een geluid, een beeld of een gesprek kan de pijn weer laten herleven. Het kan grote invloed hebben op jouw leven, zeker als je het niet door hebt.

Ik heb ook de nodige beschadigingen opgelopen, fysiek en mentaal. Van sommigen weet ik nog hoe ik ze heb opgelopen. De graveersteker die ik in mijn hand kreeg, leverde een paar kleine witte strepen op. De nodige valpartijen en een ongewilde ontmoeting met prikkeldraad lieten ook hun merktekens achter. De grootste is echter die dwars over mijn buik loopt. Het resultaat van twee leveroperaties. Dit litteken is lelijk genezen; een opstaand randje misvormt mijn buik. Als ik er iets straks overheen draag, doet mijn buik zeer.

Na de eerste operatie is de bovenste helft van mijn buik heel lang nagenoeg gevoelloos geweest. Tegen de tijd dat mijn zenuwen weer hersteld waren, moest ik opnieuw onder het mes. Dat had blijvend effect op mij. Ik had veel last van het litteken. Littekentherapie heeft heel goed geholpen, de bindweefselmassage was pijnlijk, maar het heeft heel goed geholpen. Ik heb er nu geen last meer van als het weer omslaat.

Voor mijn mentale littekens krijg ik psychotherapie. Ik heb daarbij geleerd waar mijn pijnpunten liggen. Bovendien leerde ik mijn angst voor een nieuwe operatie te overwinnen en opnieuw op mijn lichaam te vertrouwen. Ik zou bijna zeggen: víer jouw littekens! Ze vertellen veel over jou. Worstel jij met jouw eigen littekens? Praat erover en zoek als het nodig is (professionele) hulp. Dat maakt je leven een stuk makkelijker.