Tijdens jouw afscheidsviering heb ik gezegd dat ik geen flauw idee had hoe ons leven eruit zou gaan zien zonder jou. We zijn nu ruim 7 maanden verder. Voor veel mensen lijkt dat al weer zo lang geleden, maar voor ons ligt ons leven met jou nog zo vers in ons geheugen. Wij zouden ook niet anders willen.

Hoe ziet ons leven er nu uit zonder jou? Zonder jou? Ons leven is helemaal vol van jou! Bij alles wat wij doen, ben jij er op een of andere manier bij. Overal in ons huis staan foto’s van jou. Jouw foto op mijn nachtkastje, krijgt telkens als ik er langs kom een handkus of een aai over de wang. Op de schouw van de open haard, een altaartje voor jou, met kaarsjes voor jouw foto, een door oma gemaakt beeld van ons hele gezinnetje. Heel bijzonder is de afdruk in brons van jouw handje, je eigen gouden armbandje er omheen. Boven de schouw een rood sterretje, met een lichtje erin dat wij laten branden. Op onze slaapkamer in onze kledingkast, laten we al jouw kleertjes liggen. Op een andere plank, een ‘Roos’-museumpje met speelgoed, fiepjes, doopkaars, haarlokje en nog veel meer herinneringen aan jou. We kijken graag en vaak naar foto’s en films van jou, die we gelukkig erg veel hebben. Wij maken ook dankbaar gebruik van jouw prachtige naam, Roos. Een schitterende foto van de roos die jij ons gestuurd hebt, afgedrukt op schilderslinnen, 80 bij 80 in onze woonkamer. Altijd een verse roos in een vaasje op jouw altaartje, een of meerdere bossen rozen in de kamer. Rozen zijn onze lievelingsbloemen, en onze familie en vrienden weten dat. Een suikerpotje, melkkannetje, kop en schotels, waterkan en nog meer serviesgoed met roosjes. Nee, bij ons thuis kun je er niet omheen! Ook hebben papa en mama allebei een gouden kettinkje, met een hangertje met jouw vingerafdruk erop, dat wij altijd dragen. En dit voorjaar willen papa en mama allebei nog een tatoeage van een roos laten maken.

Maar, lieve Roos, wat hadden wij jou graag nog in levende lijve bij ons gehad, zodat we voor je konden zorgen, je konden aanraken, vasthouden en knuffelen. Zodat we je konden zien spelen en stoeien met je grootste vriend, je grote broer Stijn. Dat kan niet en dat doet pijn, we missen je zo.

Maar, lieve Roos, ik hoef jou dit eigenlijk niet te vertellen, ik ben er namelijk van overtuigd dat jij dat allemaal allang weet. Jij hebt ons na jouw dood jouw aanwezigheid bij en rondom ons al op zoveel manieren laten merken en voelen. De schitterende roos die bloeide bij tante Erna in de tuin vlak na jouw overlijden, de opvallende aanwezigheid van libelles waar we ook waren, de eerste sneeuwbui van het jaar op de verjaardag van papa, de glittersterretjes die je naar Stijn stuurt, de liedjes ‘Wonderful world’ voor papa en ‘Angels’ voor mij. De heel bijzondere contacten die we met jou hadden via een medium. En steeds beter ervaren wij zelf jouw nabijheid in een vorm van een krachtige energie, vooral ’s avonds en ’s nachts als we in bed liggen. Stijn ook, hij zegt dan: ‘Roos kwam bij mij liggen in bed,…’

Bedankt lieve Roos, voor al die mooie momenten, waarop jij ons laat weten dat het niet ophoudt na dit leven, dat het goed met je gaat waar je nu ook bent. Dat geeft ons zoveel troost. Roos, ik wens dat dit speciale contact altijd zal blijven bestaan en misschien zelfs nog wel sterker zal worden. Ik verheug me al op de eerste libelle deze lente,…

Lieve Roos, we gaan vandaag een boom voor je planten. Hebben we straks fijn nog een plekje dat aan jouw leven herinnert en waarop jij voortleeft. Jouw naam kan wat ons betreft niet vaak genoeg genoemd worden.

Jouw papa en mama en broer Stijn

Lied ‘Angels’ CD Robbie Williams